Ευτυχία είναι… Να κοιτάς έναν πίνακα του Picasso.

Και φτάνει το τέλος…

Ω μέγα, ένδοξο τέλος εσύ που άτρωτο με κάνεις. Άτρωτο εμένα το θνητό, που μια ζωή την πέρασα βουλιάζοντας στο φόβο. Άτρωτο τώρα που δεν έχω τίποτα να χάσω. Ακριβώς επειδή δεν έχω τίποτα να χάσω.

Κοίτα με.

Τις ρυτίδες μου ζωγράφισαν τα δάκρυα που κράτησα.
Τα χείλη μου μαχαίρωσαν οι λέξεις που δεν είπα.
Και αυτά τα δυο χέρια, ω θεέ μου, ακόμα γυρεύουν μελωδίες σ’ αόρατες χορδές.

Όλη η ζωή ένα τραγούδι που δεν είπα.
Και η μνήμη μια ζητιάνα, ξεδοντιάρα γριά πού ‘ρχεται τις νύχτες και μηρυκάζει στ’αυτί, τη ζωή που δεν έζησα.

Αηδίες.
Θα κλείσω τα μάτια.
Τυφλός θα γίνω.

Έτσι, μια φορά για ν’αντικρίσω τους ξάστερους ουρανούς της αγάπης μου. Εκείνης που φυλάκισα σε μιαν αιώνια δίψα. Αχόρταγη η λαχτάρα, αδυσώπητος ο φόβος.

Αλλά το τέλος είναι εδώ.
Υπόκλιση βαθιά. Υπόκλιση ζητιάνου.
Χειροκρότημα κανείς. Μόνο μνήμη.

Κρεμασμένος σε μιαν άχορδη κιθάρα μυρίζω το χώμα. Το χώμα που ονειρεύτηκα πως στρώσαμε κρεβάτι για τα γυμνά κορμιά μας. Το χώμα που τα ξυπόλητα πόδια μας ποτέ δε θ’ ανταμώσουν. Αυτό το χώμα που τόσα και τόσα βράδια πήρα και έφτιαξα πεφταστέρια για να μπορώ ευχές να κάνω. Αυτό το χώμα που με λησμονεί. Αυτό το χώμα που λησμονώ και ‘γω.

Καληνύχτα αγάπη μου.
Καληνύχτα.

——-

Ευτυχία είναι να κοιτάς έναν πίνακα του Picasso.