Ευτυχία είναι… Ένα ερειπωμένο νεοκλασικό.

Κυριακή βράδυ. Νοέμβρης.

Κατέβηκα απο τη μηχανή, έβγαλα το κράνος και πήρα μια βαθιά ανάσα.
Έβαλε κρύο.
Κοίταξα το παλιό νεοκλασικό.
Ερείπιο.

Κάθισα στη μάντρα. Δίπλα μου ο Πετρος, ο Πάνος, η Βίκη, ο Όμηρος. Και πιο πάνω ένας σωρός με όνειρα στοιβαγμένα σα χριστουγεννιάτικα στολίδια σε πλαστική σακούλα. Που να τα κρεμάσω όλα αυτά;

Κοίταξα τον πρώτο όροφο. Πόσα ζήσαμε εκεί μέσα; Πόσα ονειρευτήκαμε;

Έκλεισα τα μάτια και είδα το πιάνο στη γωνία κάτω από το παράθυρο. Μύρισα τα μπαχάρια των μαγείρων, άκουσα το κροτάλισμα των ποτηριών, άγγιξα τις υφασμάτινες πετσέτες.

Και από πάνω σκοτεινή πια, η μικρή γκαρσονιέρα του Πέτρου. Εκεί στο μικρό κουζινάκι γράφαμε τα παραμύθια της Δευτέρας. Παραμύθια που μοιραζόμασταν με φίλους γνωστούς και αγνώστους απ’ όλη την Αθήνα.

Θυμήθηκα το παραμύθι με το μάγο που έσωσε από λιθοβολισμό την τελευταία στιγμή ένα παιδί. Την ιστορία για τον παραμυθά που έχασε την έμπνευσή του και ταξίδεψε σε χώρες μακρινές για να την ξαναβρεί. Το παιχνίδι με τις χαρτοπετσέτες και τους χρωματιστούς φακέλους.

Θυμήθηκα τον αγαπημένο μου Αργύρη Χιόνη και το παραμύθι του για την πετρούλα που δεν είχε τίποτε να χάσει, μέχρι που ανακάλυψε έναν καινούριο κόσμο και τον έχασε.

Και τον Τάσο Λειβαδίτη…
“Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλον. Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν.”

Αυτοί οι στίχοι μια Δευτέρα βράδυ, όταν όλοι είχαν φύγει, έγιναν η αφορμή για να γράψουμε με τον Πέτρο μια ερωτική ιστορία που έμμελε να γίνει παράσταση και να πάρει το δρόμο της για θέατρα και σκηνές.

Κάπνισα το υπόλοιπο τσιγάρο.
Τι τα θες;
Στάχτη.

“Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να γνωριστούν”, σκέφτηκα και θυμήθηκα την παράσταση μας που τέλειωνε με το La vie en rose της Piaf.

Η Piaf γεννήθηκε στο Belleville και θάφτηκε στο Père Lachaise, το γοτθικό νεκροταφείο της περιοχής. Λίγο πιο ‘κει βρίσκεται ο Σοπέν, ο Μπαλζάκ, ο Τζιμ Μόρισον, ο Προυστ και ο Όσκαρ Ουάιλντ.

Όλοι νεκροί.

Κοίταξα για μια τελευταία φορά το παλιο νεοκλασσικό. Ανέβηκα στη μηχανή. Αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς.
Αν καταφέρω να κοιμηθώ.

Μέσα από ένα αμάξι που πέρασε, άκουσα την ορχηστρική έκδοση του Le début du bonheur του Daprinski. Η ψυχή μου σε soundtrack.

Μύρισα τον αέρα μια τελευταία φορά.
Έβαλα μπρος.

—–

Ευτυχία είναι… Ένα ερειπωμένο νεοκλασικό.