Όνειρα από οψιδιανό που ξαποσταίνουν για μια στιγμή πάνω στη μαύρη άμμο του Ιουλιάτικου κατακαλόκαιρου.
Μεσημέρι, με μια ζέστη που ανάβει και κορώνει. Κάπαρη, ντοματάκι γλυκό, λίγη μυζήθρα και τα τζιτζίκια να τραγουδούν μια μέρα που θαρρείς δε θα τελειώσει ποτέ.
Να βάλεις αντηλιακό. Στο Μανδράκι το mini market μοσχοβολούσε απορρυπαντικό και σταυρόλεξα. Μεγάλωσα και τις λέξεις ακόμα δε βρήκα. Θυμάσαι;
Και ύστερα νύχτα. Απο πάνω μόνον άστρα. Και όνειρα. Και ο Νίκος να τραγουδά στο Καφενείο του Αντρίκου, έναν δικό του Αύγουστο.
Ευτυχία είναι τα καλοκαίρια στη Νίσυρο.
Είμαι ένας δείπνος μυστικός
Λάζαρος Ανδρέου
δίπλα ο Ιούδας κλαίει σκυφτός
και είμαι αδερφός του.
Ευτυχία είναι… Να ακούς την ίδια μουσική.
Ευτυχία είναι… Τα παιδικά καλοκαίρια.
Ευτυχία είναι… Ένας δρόμος στο Κολωνάκι.
Ευτυχία είναι… Να κοιτάς παλιές φωτογραφίες.
Ευτυχία είναι… Ένα ερειπωμένο νεοκλασικό.
Ευτυχία είναι… Να κοιτάς έναν πίνακα του Picasso.
Ευτυχία είναι… H θέα από το παράθυρο ενός αεροπλάνου.
Ευτυχία είναι… Ένα κλαδί που έτρεξες και το ‘πιασες.