Απόψε πήγα για τρέξιμο βραδινό… Οι βραδινές προπονήσεις του Δεκέμβρη είναι οι αγαπημένες μου. Έχει ησυχία, κάνει παγωνιά και το δρόμο φωτίζει το φως από χιλιάδες λαμπάκια σκαρφαλωμένα σε τοίχους, μπαλκόνια και αυλές, που προσμένουν το νέο ξεκίνημα, το νέο έτος.
Δεν έχω καταλάβει τι ξυπνά μέσα μου όλη αυτή η σιωπηλή φαντασμαγορία. Από την άλλη όμως, γιατί να χρειάζεται να καταλάβω; Σαν το τρικ ενός ταχυδακτυλουργού. Άντε και το κατάλαβες, άντε και σου μαρτύρησε το μυστικό… Τι κέρδισες; Απώλεσες μια αίσθηση θαυμασμού για ποιο λόγο; Για να νοιώσεις ασφαλής; Να πάρεις τον έλεγχο; Να ξέρεις; Και τι στ’ αλήθεια ξέρεις;
Όσο μεγαλώνω τόσο συνειδητοποιώ πως ο έλεγχος είναι μία ψευδαίσθηση που αργά ή γρήγορα θα πέσει… Και όσο μεγαλώνω συνειδητοποιώ πως χρειάζεται να καταλαβαίνω λιγότερα και να νιώθω περισσότερο. Εσύ που είσαι; Ακόμα προσπαθείς να ελέγξεις;
Ευτυχία είναι τα χριστουγεννιάτικα λαμπάκια.
“If my Valentine you won’t be, I’ll hang myself on your Christmas tree.”
Ernest Hemingway
Ευτυχία είναι… Τα ανείπωτα.
Ευτυχία είναι… Οι χιονονιφάδες.
Ευτυχία είναι… Τα παιδιά που ανοίγουν δώρα.
Ευτυχία είναι… Οι μαμάδες.
Ευτυχία είναι… Ένα κλαδί που έτρεξες και το ‘πιασες.
Ευτυχία είναι… Tα καλοκαίρια στη Νίσυρο.
Ευτυχία είναι… Tο εφήμερο.
Ευτυχία είναι… Τα ανείπωτα.