Ευτυχία είναι… Που ανταμώσαμε.

Υπάρχουν μέρες που με θράσος περίσσιο βάζουν τελεία και παύλα, εκεί που εμείς αφήσαμε αποσιωπητικά… Ο Κώστας, ο αγαπημένος μου Κώστας, έφυγε έτσι απλά ένα πρωί Σαββάτου, παίρνοντας μαζί του για πάντα και ένα δικό μου κομμάτι. 

Το δυσκολότερο δεν είναι που δε θα ξαναδώ  τον φίλο μου. Το δυσκολότερο είναι, που τις αναμνήσεις μας τις κρατώ πλέον μονάχα εγώ και το ωραίο όταν δεν το μοιράζεσαι, ασχημαίνει. Το Πήλι, το ραδιόφωνο, οι ιστορίες, ο Παντελεήμονας, το Μέλι… Ω, θεέ μου το Μέλι! Η νιότη μου όλη σε δυο συλλαβές. 

Μου λείπεις πολύ Κωστή. Σε βρίζω κάποιες φορές να ξέρεις…Κυρίως που δεν πρόσεχες. Και που και που δακρύζω, έτσι χωρίς λόγο. Δεν πιστεύω στο μετά. Αλλά αν υπήρχε, οι λόφοι του ήλιου θα ήταν δικοί μας. Περπατώ ακόμα. Δεν πειράζει. Αρκεί που ανταμώσαμε εδώ. Για λίγο. 

Αντίο φίλε. Ήταν ευτυχία που σε συνάντησα. Σε ευχαριστώ. Αντίο.-

“Είμαι ευτυχής που είσαι εδώ, δίπλα μου. Εδώ στο τέλος όλων, Σαμ.”

J.R.R. Tolkien