Ώρα 23:15 προπαραμονή της Παναγίας. Τρία παιδιά παίζουν μπάλα στο δρόμο κατω από το μπαλκόνι. Κάθε βράδυ αυτό κάνουν. Φωνάζουν και δε μ’ αφήνουν να κοιμηθώ. Θυμάμαι που ήμουν εγώ παιδί. Τα καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας δεν είχαν τελειωμό. Μέχρι που τέλειωσαν.
Ώρα 23:45. Τα παιδιά σταμάτησαν την μπάλα και άρχισαν το κυνηγητό. Γιατί δεν πάνε για ύπνο; Ίσως να γνωρίζουν υποσυνείδητα πως αυτά τα ανέμελα καλοκαίρια έχουν ημερομηνία λήξης και δε θέλουν να χάσουν λεπτό. Φωνάζουν και δε με αφήνουν να κοιμηθώ. Αλλά μαζί τους ξαναονειρεύμαι.
Ευτυχία είναι τα παιδικά καλοκαίρια.
“…τ’ απογεύματα οι φωνές των παιδιών που παίζουν μοιάζουν μ’ ένα παραμύθι που δε μας το τελείωσαν και γυρίζει και μας αναζητά”
Τάσος Λειβαδίτης
Ευτυχία είναι… Να αποκοιμιέται ένα μωρό στην αγκαλιά σου.
Ευτυχία είναι… Ένα ερειπωμένο νεοκλασικό.
Ευτυχία είναι… Τα ανείπωτα.
Ευτυχία είναι… H θέα από το παράθυρο ενός αεροπλάνου.
Ευτυχία είναι… Ένα ερειπωμένο νεοκλασικό.
Ευτυχία είναι… Να κοιτάς έναν πίνακα του Picasso.
Ευτυχία είναι… H θέα από το παράθυρο ενός αεροπλάνου.
Ευτυχία είναι… Ένα κλαδί που έτρεξες και το ‘πιασες.