Ευτυχία είναι… Η θέα από τις ταράτσες.

Δεν είναι υπέροχο που μπορείς να ανέβεις λίγα σκαλιά και να παρεις μια τέτοια δόση ελευθερίας; Όποτε ανέβω σε ταράτσα, οποιαδήποτε ταράτσα, νοιώθω πάντα σαν μαζί με τους τοίχους που πριν λίγο με περιστοίχιζαν, να φεύγουν για λίγο και όλες μου οι έγνοιες.

Και η θέα; Ω, η θέα… Δεν έχει σημασία αν ζεις στο κέντρο της πόλης ή σε κάποιο προάστιο και δεν έχει σημασία αν ζεις στο ψηλότερο σπίτι της γειτονιάς. Εκείνο που μετρά, είναι ότι η θέα από μία ταράτσα είναι πάντα καλύτερη από αυτήν που είχες μέσ’ στο σπίτι.

Και είναι και ο ουρανός από πάνω. Ίσως η ουσιαστικότερη συνεισφορά μιας ταράτσας, είναι η ανεμπόδιστη επαφή με τον ουρανό· η υπενθύμιση πως, όσοι τοίχοι κι αν πνίγουν τις ζωές μας, αν κάνουμε τον κόπο να ανέβουμε λίγο, ένας απέραντος, ολάνθιστος απ’ άστρα ουρανός, στέκει από πάνω κρατώντας την υπόσχεση των ονείρων ζωντανή. Αυτό λένε τ’ άστρα που τρεμοσβήνουν.