Ευτυχία είναι… Οι μυρωδιές που σε ταξιδεύουν στο χρόνο.

Έχεις περάσει ποτέ ξημερώματα έξω από φούρνο; Και δεν εννοώ αυτούς τους νέους φούρνους υπερπαραγωγή που μέσα βρίσκεις από κουλούρι Θεσσαλονίκης, μέχρι χαβιάρι με σπαράγγια και καπνιστό αβγό σαμπαγιόν. Εννοώ τους λίγο πιο διακριτικούς φούρνους, σαν εκείνους που παλιά είχε σχεδόν κάθε γειτονιά.

Ο παππούς μου είχε ένα τέτοιο φούρνο. Για πολλά χρόνια. Στην Καλλιθέα… Και μου άρεσε και πήγαινα εκεί όσο πιο συχνά μπορούσα και έμπαινα στο παρασκευαστήριο και μύριζα τη μαγιά και το αλεύρι και έβλεπα τα κόσκινα, τους πλάστες και τα φρεσκοζυμωμένα ψωμιά και τα τσουρέκια που γυάλιζαν αλειμμένα με αβγό.

Όλα αυτά δεν τα θυμόμουν, αλλά πριν από λίγο καιρό βρέθηκα έξω από έναν τέτοιο φούρνο πολύ νωρίς το πρωί, ο αέρας μου μύρισε χίλιες εικόνες και πριν το καταλάβω ξεκίνησε η προβολή… Σχολείο. Κολατσιό. Ανθολόγιο. Σκέφτομαι και γράφω. Ο παππούς φεύγει βιαστικά. Η γιαγιά κλαίει. Χριστούγεννα. Ποιος θα βρει το φλουρί; Πρώτο καρδιοχτύπι. Το παγκάκι στην πλατεία. Το καλοκαίρι δεν λέει να τελειώσει. Ο Χρήστος, ο Μάρκος, ο Άλκης. Γυμνάσιο. Αρχαία. Κατάληψη. Μπάσκετ. Φεύγει η μαμά του Κώστα. Φεύγει και ο Κώστας. Δε φορούσε κράνος. Πρόσεχε. Λύκειο, κατευθύνσεις, εξετάσεις και πριν το καταλάβω Πανελλήνιες. Αριστούχος. ΑΣΟΕΕ. Ζωή και κότα με την ευγενική χορηγία του μπαμπά. Καφέ στο “Μέλι”, ιδέες μεγάλες, όνειρα ακόμα μεγαλύτερα και πρόσω ολοταχώς στο δρόμο που χάραξαν οι γονείς. Εξεταστική. Πάτρα. Αθήνα. Λεωφορείο. Θα πάρω δίπλωμα. Η Βασιλική λέει ψέματα. Χίος. Στρατός. Γιώτα. Τι δουλειά να κάνω; Θέατρο. Stand up comedy. Παραστάσεις. Ταράτσα. Μαρία. Γάμος. Ερχεται το παιδί. Ο Πέτρος αποφασί..

Τις σκέψεις διέκοψε το στραβοπάτημα την ώρα που κατέβαινα από το πεζοδρόμιο. Μαγιά. Μύριζε μαγιά. Όπως τότε στο φούρνο του παππού. Κάπου έχω εκείνη τη φωτογραφία, σκέφτηκα. Εκείνη που πίνω καφέ με τον παππού. Θα πάω σπίτι, θα τη βρω και θα γράψω κάτι για αυτό.