Ευτυχία είναι… Να σε βλέπουν.

Ευτυχία είναι να σε βλέπουν.

Φορές-φορές, τρέχω χωρίς να έχω συγκεκριμένη διαδρομή κατά νου. Απλά ξεκινώ και πάω, μέχρι απλά να μην μπορώ να πάω άλλο. Μια εκ του προχείρου μεταφορά της ζωής δηλαδή. Το σχέδιο βέβαια, είναι να αισθανθώ πότε είμαι στα μισά της διαδρομή και να κάνω τα άλλα μισά, επιστρέφοντας στο σημείο απ’όπου ξεκίνησα.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν είναι πάντα εφικτό γιατί συνεπαρμένος από το τρέξιμο, τις σκέψεις μου η και τα δύο, αισθάνομαι πιο δυνατός από όσο πραγματικά είμαι, οπότε συχνά-πυκνά καταλήγω σε μία ξελιγωμένη επιστροφή, όπου από το να καλέσω ταξί, με συγκρατεί μόνο ο εγωισμός που συνοψίζεται στη διόλου τιμητική φράση «δεν είμαι κανάς φλώρος εγώ».

Ένα μεσημέρι λοιπόν που «δεν ήμουν κανάς φλώρος εγώ», γυρνούσα με τη γλώσσα να ακουμπά στα κορδόνια των παπουτσιών μου, μέσα από ένα στενό σε μια γειτονιά με χαμηλά σπίτια, δύο χιλιόμετρα περίπου από το δικό μου σπίτι. Στην αυλή ενός εξ αυτών των σπιτιών, υπήρχε ένα ανδρόγυνο που απολάμβαναν το καφεδάκι τους.

Τους κοίταξα για μια φευγαλέα στιγμή και λιγο πριν περάσω το όριο της αυλής τους, ο άντρας μου φωναξε καλησπέρα! Δεν ξέρω τι είδε, αλλά ο χαιρετισμός του με έκανε να νιώσω ευτυχής. Καλησπέρα απάντησα (δεν ξέρω τι ακούστηκε), αλλά η αλήθεια είναι πως αυτή η συντομότατη στιχομυθία, με βοήθησε να κάνω τα τελευταία χιλιόμετρα πιο ανάλαφρα.

Ξέρετε δίπλα από πόσους ανθρώπους πέρασα εκείνο το απόγευμα; Δεκάδες. Μπορεί να με κοίταξαν, αλλά κανένας τους δε με έκανε να νιώσω ότι με είδε όπως εκείνος ο άνθρωπος. Και όταν αγωνίζεσαι – δεν έχει σημασία σε ποιον αγώνα – είναι σημαντικό να μην αγωνίζεσαι μονάχος.

Ευτυχία είναι να σε κοιτούν και να σε βλέπουν.